Γεράνεια. Τα Γεράνεια όρη, οροσειρά κατάφυτη από πεύκα και έλατα με σχετικά απόκρημνες πλαγιές, εκτείνονται από τα Μέγαρα μέχρι το Λουτράκι και την Περαχώρα στον νομό Κορινθίας.Ουσιαστικά, αποτελούν το φυσικό όριο μεταξύ της Μεγαρίδας και της Κορινθίας. Οι νοτιο ανατολικές παρυφές της οροσειράς καταλήγουν στις Σκιρωνίδες Πέτρες, τη σημερινή Κακιά Σκάλα, από όπου ο Αθηναίος ήρωας Θησέας γκρέμισε τον διαβόητο ληστή Σκίρωνα. Το όνομα του βουνού απαντά στους αρχαίους συγγραφείς ως θηλυκό, δηλαδή η Γεράνεια.Ο Παυσανίας (Ι, 40,1)αναφέρει ότι η ονομασίααυτή σχετίζεται με τους γερανούς, υδρόβια πουλιά με μακρύ λαιμό.Σύμφωνα με μια παράδοση,ο Μέγαρος, γιος του Δία και μίας από τις Σιθνίδες νύμφες, που ζούσαν στην περιοχή των Μεγάρων, επιβίωσε του κατακλυσμού που έγινε την εποχή του Δευκαλίωνα, ανεβαίνοντας στην κορυφή των Γερανείων. Ο Μέγαρος κατάφερε να κολυμπήσει μέχρι εκεί, οδηγούμενος από τις κραυγές των γερανών που πετούσαν πάνω από το βουνό. Πάντως, το όνομα της οροσειράς πιθανώς να σχετίζεται και με το μακρόστενο σχήμα της.

Η Γερανία ήταν ακρωτήριο της Μεγαρίδας, το οποίο είχε ονομαστεί έτσι εξαιτίας του μακρόστενου σχήματός της. Η έννοια της μακρόστενης οροσειράς ή κορυφογραμμής είναι σύμφωνη και με το νεότερο όνομα της υψηλότερης κορυφής των Γερανείων, που ονομάζεται Μακρυπλάγι (1.369μέτρα). O Γάλλος διανοούμενος Φραγκίσκος Πουκεβίλ, που περιηγήθηκε την Αττική αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα κατά την περίοδο 1805-1815 διάβηκε τα Γεράνεια όρη στην πορεία του από την Αθήνα προς την Κόρινθο:«Ξαφνικά μπήκαμε στο πέρασμα της Κακής Σκάλας. Αυτή η κάθοδος, που δεν έχει απολύτως τίποτε το άσχημο, μας έφερε σ’ έναν ωραίο δρόμο, χαραγμένο στην πλαγιά του όρους Μακρυπλάγι, το οποίο βλέπει τον όρμο του Σάρου [σσ: εννοεί τον Σαρωνικό]. Κάποιοι κυνηγοί με πληροφόρησαν πως υπάρχει μία λίμνη στα απόκρημνα σημεία αυτού του όρους, καθώς και αρκετά ελάφια, ζαρκάδια και αγριογούρουνα. Τρι γύρω σ’ αυτούς τους βράχους είδα να πετούν αετοί, μιλάνοι και μπόλικα αγριοπερίστερα. Παρατήρησα εκτεταμένες καταστροφές στα πευκοδάση, που οι βοσκοί τα καίνε απλά και μόνο για την απόλαυση της καταστροφής κι αν ήταν περισσότερα θα τα εξαφάνιζαν τελικά» (Pouqueville 1995, σελ. 458).